۳۶۵ روز برای دیگران نوشتیم و حالا فرصتی شده تا یک روز را برای خودمان بنویسیم؛ یکسال، دیگران را تیتر کردیم و یک روز را خودمان تیتر شدیم!.
حتی یک روز را بدون دغدغه و استرس سپری نکردیم، اما عشق خبر آنچنان ما را گرفتار و مبتلا کرده که همه را به جان می خریم چون عاشق کارمان هستیم.
دلمان برای نوشتن می تپد اما ضعف ها را هم پذیرا هستیم، دلمان برای نوشتن می‌تپد اما مواظب هستیم حقی ناحق نشود و دلی نشکند و کسی آزرده نگردد.
باور کنید ما هم انسانیم، ما هم اشتباه می کنیم، ما هم می ترسیم، ما هم دل داریم و مثل بقیه هستیم؛ ما هم مثل بقیه قشرها “روز و مناسبت” داریم اما گاهی “حال و روز” نداریم؛ گاهی خسته ایم، خسته از برخی بی‌مهری‌ها و بی‌توجهی‌ها و گاها انتقادهای تند و غیرمنصفانه!.
۳۶۵ روز صدای دیگران را شنیدیم و نوشتیم، آیا یک روز را کسی هست که صدای ما را بشنود و ما را بنویسد؟ آیا کسی هست که به درد دل های ما هم گوش دهد، چرا فکر میکنید ما خبرنگاران دل نداریم؟ مشکل نداریم؟ دغدغه نداریم؟.
ما خبرنگاران، عاشقانه و به جد دنبال مطالبات مردم هستیم اما وقتی از مشکلات خودمان حرفی به میان می‌آید کسی پیگیر کار ما نیست!.
راستی یک خاطره بگویم؛ گاهی وقتها در منزل موقع استراحت که باید در خدمت خانواده بود من در اندیشه خبر هستم، در خبرها غوطه‌ور؛ فرزند نوجوانم محکم به شانه‌هایم می زند و میگوید بابا حواست کجاست، صدبار بیشتر گفتم بابا و جواب ندادی! و من شرمنده می گویم ببخشید بابا داشتم تیتر گزارش فردایم را می‌ساختم!.
و این قصه تلخ و شاید هم شیرین، گاها در پشت فرمان خودرو و در صف نانوایی و کوچه و بازار و … تکرار میشود و شرمنده مردمی می شوم که صدایم کردند اما نفهمیدم چون در حال ساخت تیتر گزارش فردایم بودم!!.
منتظر روزی هستم که بدون دغدعه از خواب بیدار شوم، به کوچه و بازار بروم، خرید کنم، زندگی کنم، زندگی برای خودم و خانواده ام.
اما حالا که هستیم ناملایمات را به جان می‌خریم و می نویسیم، نه از خودمان بلکه از درد مردم؛ دوست داریم صدای مردم باشیم.
۱۷ مرداد روز خبرنگار بر همه فعالان عرصه اطلاع رسانی مبارک.